"Historia nie jest czarno-biała". Pomnik na Kadzielni zostanie zburzony? (LIST CZYTELNIKA)

W związku z pojawiającymi się informacjami o konieczności zburzenia pomnika na Kadzielni do naszej redakcji trafił list od czytelnika w tym temacie.

Poniżej prezentujemy pełną treść:

Pomnik na Kadzielni zdaje się być solą w oku władzy. Nie wystarczyło skucie napisów. IPN dąży do całkowitego unicestwienia tego obelisku. Bo jest na nim orzeł bez korony , bo są płaskorzeźby twarzy żołnierzy radzieckich i polskich (ale tych od Berlinga , nie od Andersa ) ... Wcześniej drażniły napisy "Bojownikom o wyzwolenie narodowe i społeczne" i "Obowiązkiem było walczyć, prawem jest żyć w pokoju". Co złego jest w prawie do życia w pokoju ?

Następuje odwrócenie ról z czasów PRLu – z historii mają zniknąć ,ci którzy szli od Lenino do Berlina . Ci dla, których wstąpienie do Armii Berlinga było najczęściej jedyną szansą na wydostanie się z lodowych kopalń Syberii czy jałowych stepów Kazachstanu. Szansą dla nich i ich rodzin . Ich podstawową winą było to, że nie zdążyli załapać się do Armii Andersa i przez Iran dołączyć do wojsk zachodnich aliantów. Wynegocjował to Winston Churchill premier Wielkiej Brytanii. Oczywiście nie z dobrego serca , Polacy byli aliantom potrzebni w Afryce.

Pomnik poświęcony „Bojownikom o wyzwolenie narodowe i społeczne” to pomnik tych, którzy szli jako mięso armatnie, poganiani strzałami NKWD . Żołnierze nie szli z myślą „niesiemy Polsce komunizm” , szli z myślą „wracamy do ojczyzny” . Wielu z nich , słabo uzbrojonych , słabo wyszkolonych , przelewało krew w źle zaplanowanych bitwach i potyczkach . Z oddziałami NKWD za plecami, które strzelały do tych , którzy nie szli do ataku.

To właśnie Berlingowcy jako jedyni podjęli próbę desantu na pomoc warszawskim powstańcom . 18 września 1944 roku na Czerniakowie spotkali się z członkami batalionu „Zośka” i przekazali im swoje uzbrojenie.

Może czas otrząsnąć się z inkwizytorskiej gorliwości ? Może czas przypomnieć sobie, że z niepodległościowym podziemiem nie walczyli frontowi żołnierze – walczyła polska wersja NKWD czyli Urząd Bezpieczeństwa Publicznego i Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego sformowany na bazie Polskiego Samodzielnego Batalionu Specjalnego. KBW w szczytowym momencie liczyło zaledwie około 25 tysięcy żołnierzy. Armia Berlinga w maju 1945 osiągnęła 370 tysięcy żołnierzy.

Czy aby na pewno warto wrzucać ich do jednego worka i budować historię a’la PRL? To w minionym ustroju byli jedynie słuszni bojownicy z Armii Ludowej i Gwardii Ludowej a według oficjalnej propagandy pozostałe ugrupowania – Armia Krajowa, NSZ itd. Stały „z bronią u nogi” i jedynie zwalczały czerwoną partyzantkę . Mimo tej oficjalnej ideologii Wydawnictwo Iskry opublikowało w 1968 roku historię Jana Piwnika „Ponurego” -„Pozdrówcie góry świętokrzyskie” Cezarego Chlebowskiego. Kilkanaście lat później ukazały się „Wilki pod Kielcami” – historia oddziału Zbigniewa „Wilka” Kruszelnickiego. 15 września 1957 r. w miejscu dawnego obozu partyzantów „Ponurego” odsłonięto kapliczkę z obrazem Matki Boskiej Bolesnej, na której ścianach umieszczono 123 pseudonimy poległych podczas wojny partyzantów.

Czy naprawdę obecna władza chce być bardziej gorliwa od funkcjonariuszy PRL-u w „czyszczeniu” historii? Może wystarczy przy pomniku postawić tablicę , że pomnik poświęcony jest Polakom, którym udało się wyrwać z Syberii, Kazachstanu i innych republik radzieckich i walczyli z nazizmem mając nadzieję na Wolną Polskę. Walczyli nie wiedząc, że nasi zachodni sojusznicy już przypieczętowali losy naszej ojczyzny oddając ją w ręce Stalina w Teheranie , listopad 1943 roku . Czyli w momencie gdy Armia Berlinga była dopiero w stadium organizacji …

Historia nie jest czarno-biała. Z perspektywy lat łatwo oceniać.
Ciekawe czy na temat Armii Berlinga równie złe zdanie mają mieszkańcy naszych kresów. To właśnie „Berlingowcy” i KBW walczyli z UPA . To właśnie Berlingowcy oddawali życie broniąc bieszczadzkich terenów przed terrorem ukraińskich nacjonalistów . Może zamiast tworzyć nowe wersje historii warto poszukać porozumienia i położyć most nad podziałami zamiast je pogłębiać.